۱۲ سال بردگی آخرین ساخته استیو مک کوئین کارگردان، تهیه‌کننده و نمایش‌نامه‌نویس انگلیسی است. مک کوئین که خود جز سیاه پوستان به شمار می آید، سراغِ موضوعی حساس و جنجال برانگیز رفته است. مسئله ای که با تاریخ سیاه پوستان مهاجر عجین شده است.
این فیلم داستان سیاه پوستی به نام سالومون نورثاپ را روایت می کند که طعم بردگی را می چشد. سالومون که در نیویورک از آزادی برخوردار است ربوده شده و فروخته می شود. به بردگی برده می شود و زیر یوغ اربابانی نظیر ویلیام فورد” و ادوین اپس” انسانیت را از ابتدا به نظاره می نشیند.
۱۲ سال بردگی فیلمی است در باب آزادی. آزادی ای هست ولی نیست. فیلم داستانی به قدمت نزدیک به ۲۰۰ سال را روایت می کند ولی زخم های آزادی اش هنوز در حال چرک کردن است. به مانند سالومون نورثاپ” غرق در حس آزادی مشغول نواختن نُت زندگیمان هستیم ولی آیا آزادیم؟ باید آزاد باشیم؟ یا آزاد بودنمان توحشی به مانند آن ارباب خونخوار به بار خواهد آورد؟ می نویسم آزادی آما تو بخوان ذلت، حقارت، پستی و در انتها خروشی ماقبل حیوانی!
نباید از قلم انداخت که این فیلم درس صبر و امید است. همین که انسانی تا جهنم یورتمه می رود، می تواند از آتشِ همان جهنم به گلستانی درآید. ۱۲ سال بردگی” زخمی تدریجی است که به جغرافیای آمریکا خلاصه نمی شود. قلمرو ممنوعه ای است که مرزهایش در قرن ۲۱ ام نامرئی است ولی کماکان وجودش حس می شود.
۱۲ سال بردگی دلبرکی است غم زده که شرحه شرحه می شود، میبیند و صیقل داده می شود. روایت انسانی است که با کلام خدا در یک دست و شلاقی در دست دِگَرَش. تزویری است دورو که روی شیطان صفتش در پَس چهره ای جذاب هبوط کرده است.
منبع:نت نوشت
درباره این سایت